کارشناسان معتقدند که تعداد زیاد شعب بانکی در ایران به علت هزینه زیاد تهیه مکان و حقوق کارکنان شعبه از منظر بانکداری توجیه اقتصادی ندارد، بلکه انگیزه‌های دیگری باعث می‌شود بانک‌ها دست به تأسیس این تعداد شعبه بزنند. این فرضیه زمانی تقویت می‌شود که متوجه توزیع بسیار نامتوازن شعب بانکی مانند تراکم بالای شعب در شمال تهران شویم. برخلاف ایران به نظر می‌رسد بانکداری در جهان شکل جدیدی به خود گرفته است، دیگر بانک‌ها به فکر تأسیس شعب جدید نیستند و حتی بانک‌هایی تأسیس می‌شوند که یک شعبه هم ندارند و تمام عملیات‌ بانکی را به‌صورت مجازی انجام می‌دهند. در این یادداشت صحت و همچنین علل گزاره‌های فوق بررسی می‌شود.